Seagrass recovery trajectories and recovery potential in relation to nutrient reduction
Marieke M. van Katwijk,Justus E. E. van Beusekom,Eelke O. Folmer,Kerstin Kolbe,Dick J. de Jong,Tobias Dolch
DOI: https://doi.org/10.1111/1365-2664.14704
IF: 6.865
2024-06-17
Journal of Applied Ecology
Abstract:Within a large seascape (15,000 km2) the least eutrophicated region showed seagrass recovery upon nutrient reduction. We translated the critical riverine nutrient loads for this recovery, via regional eutrophication indicators, to loads that may enable a sustained recovery in the other regions. This technique is applicable in other complex systems, provided sufficient historical data are available. Propagule spillover exerts a positive feedback at metapopulation scale leading to acceleration of recovery. Occupied and potential seagrass habitat (e.g. assessed by the maximum recorded area in the past) are thus important landscape selection criteria for restoration, particularly when eutrophication is not yet sufficiently reduced. Seagrass recovery has been reported across the globe where previously eutrophied waters have become less nutrient‐rich. In the European Wadden Sea, different recovery trajectories were found after riverine nutrient loads decreased, namely full, temporary and no recovery. We compiled intertidal seagrass presence (Zostera noltei and Z. marina) and eutrophication data for 1930–2020, to relate the seagrass trajectories and regional eutrophication differences to riverine nutrient loads, and inferred prospects for seagrass recovery. Seagrass fully recovered in the less eutrophic North Frisian region. The recovery trajectory was tightly coupled to riverine nutrient load reduction. Relative seagrass area (meadow area/region area) dropped from 10% prior to eutrophication to 2% during the eutrophication peak, increased to 7% during the nutrient reduction period and subsequently expanded to 13%. Colonization of marginal habitats was observed, indicating propagule spillover from neighbouring meadows. The more eutrophic southern regions showed no or only temporary seagrass recovery. Prospects for (limited) recovery are good in only two out of four southern regions, provided that riverine nutrient loads are further reduced by ~40% (reference: 2010–2017). Without this reduction, seagrasses may only temporarily recover and will remain vulnerable to erratic disturbances like macroalgae accumulation or storms. Historical evidence and application of habitat suitability models suggest that the potential relative seagrass area in the southern regions is low: less than 0.2% in the western Dutch region and maximum 2.4% in the Ems‐Jade region. Synthesis and applications. Within a large seascape (15,000 km2) the least eutrophicated region showed seagrass recovery upon nutrient reduction. We translated the critical riverine nutrient loads for this recovery, via regional eutrophication indicators, to loads that may enable a sustained recovery in the other regions. This technique is applicable in other complex systems, provided sufficient historical data are available. Propagule spillover exerts a positive feedback at metapopulation scale leading to acceleration of recovery. Occupied and potential seagrass habitat (e.g. assessed by the maximum recorded area in the past) are thus important landscape selection criteria for restoration, particularly when eutrophication is not yet sufficiently reduced. Samenvatting Wereldwijd vindt zeegrasherstel plaats op plekken waar geëutrofieerde wateren minder voedselrijk zijn geworden. In de Europese Waddenzee zijn verschillende hersteltrajecten waargenomen nadat de nutriëntenbelasting van de rivieren was afgenomen, namelijk volledig, tijdelijk en geen herstel. We hebben gegevens van droogvallend zeegras (Zostera noltei en Z. marina) en eutrofiëring voor de periode 1930–2020 bijeengebracht en de hersteltrajecten van zeegras en regionale eutrofiëringsverschillen gerelateerd aan de nutriëntenbelasting van de rivieren. Hieruit leiden we vooruitzichten voor het herstel van zeegras af. Zeegras is volledig hersteld in de minder eutrofe Noord‐Friese regio. Het hersteltraject was nauw gekoppeld aan de afname van de nutriëntenbelasting van de rivieren. Het relatieve zeegrasareaal (oppervlak zeegrasvelden/totaal oppervlak) daalde van 10% vóór eutrofiëring naar 2% tijdens de eutrofiëringspiek. Tijdens de periode van nutriëntenreductie nam het relatieve zeegrasareaal aanvankelijk toe tot 7%, en breidde zich vervolgens uit tot 13%. Zeegras vestigde zich ook in marginaal habitat, hetgeen wijst op propagule‐spillover vanuit aangrenzende zeegrasvelden. De meer eutrofe zuidelijke regio's vertoonden geen of slechts tijdelijk herstel van het zeegras. De vooruitzichten voor (beperkt) herstel zijn goed in slechts in twee van de vier zuidelijke regio's, mits de nutriëntenbelasting van de rivieren verder wordt verminderd met ~40% ten opzichte van de periode 2010–2017. Zonder deze vermindering kan hooguit tijdelijk zeegrasherstel verwacht worden, en blijven de velden kwetsbaar voor onvoorspelbare verstoringen zoals de accumulatie van macroalgen of stormen. Historische aanwezigheid en habitatsmodellen suggereren dat het potentiële re -Abstract Truncated-
biodiversity conservation,ecology