Abstracties en idealisaties: de constructie van de moderne taalkunde

Martin Stokhof,M. van Lambalgen
DOI: https://doi.org/10.2143/tvf.72.4.2062399
2010-01-01
Tijdschrift voor Filosofie
Abstract:Abstracties en Idealisatie:De Constructie van de Moderne Taalkunde Martin StokhofMichiel van Lambalgen22 december 20091 Inleiding De moderne taalkunde is in bepaalde opzichten een van de opmerkelijkste en succes-volste wetenschappelijke vernieuwingen van de twintigste eeuw. De opkomst van degeneratieve grammatica in de jaren vijftig en zestig zorgde voor een sfeer van intellec-tueel enthousiasme die voorbehouden leek aan fundamentele ontwikkelingen binnende natuurwetenschappen. En het enthousiasme bleef niet beperkt tot de taalkunde zelf,maar strekte zich uit tot andere gebieden, zoals de filosofie, de in opkomst zijnde in-formatica en cognitieve psychologie, de antropologie, de letterkunde. En tot op de dagvan vandaag geldt de moderne taalkunde als model van wetenschappelijke vernieuwingvoor vele andere geesteswetenschappelijke disciplines.Een werkelijke verklaring van deze opmerkelijke ontwikkeling zal een aantalfactoren in ogenschouw moeten nemen. De rol die de natuurwetenschappen en de for-mele wetenschappen als ‘standaardmodel’ van wetenschappelijkheid spelen is daar eenvan. Een andere factor heeft te maken met de wijze waarop de moderne taalkunde aanlijkt te sluiten bij discipline-interne ontwikkelingen in andere vakgebieden. Sociologi-sche factoren, zoals de interne organisatie van de discipline, spelen ook een rol.
What problem does this paper attempt to address?