Abstract:Engaging Cinema in Environmental Crisis: A Paradigm of Documentary Films of the Niger DeltaThe oil-rich Niger Delta region of Nigeria remains one of the most environmentally devastated places in the world. This is caused by gas flaring, crude oil spillages, illegal oil bunkering and pipeline vandalism in the region. The call for eco-democracy and the disruption of eco-apathy has driven global academia into developing paradigms that would foster environmental transformation. Interestingly, while academic disciplines such as history, geography, anthropology and the global humanities continue to critically engage in practices and discourses that would facilitate achieving anticipatory climate adaptation, African academia, especially in Nigeria, has been slow to absorb the same critical spirit as the West. In fact, environmental film critics in Nigeria have not fully explored the environmental discourse that has gathered strength in other disciplines central to the greening of the humanities. Therefore, there remains a dearth of critical underpinning for environment and cinema, or what I term discourses of/on the green cinema, in African scholarship. Against this backdrop, I examine environmental crisis in the documentary films Delta Blues, The Nigerian Oil Thieves and The True Price of Crude Oil, and use content analysis method to investigate how these films have been used to create environmental awareness in the region. The analysis is anchored on Adrian Ivakhiv’s biocentric model of ecocriticism, which acknowledges the unity of man and all the creatures and the environment around him, and further recommends a shift from human-centrism to biocentrism. Kino zaangażowane w kryzys ekologiczny: przykład filmów dokumentalnych z delty Nigru Bogaty w ropę region delty Nigru w Nigerii pozostaje jednym z najbardziej zdewastowanych środowiskowo miejsc na świecie. Jest to spowodowane spalaniem gazu, wyciekami ropy naftowej, nielegalnym bunkrowaniem ropy i aktami wandalizmu dokonywanymi na rurociągach w regionie. Dążenie do ekodemokracji i przerwania ekoapatii skłoniło światowych naukowców do opracowania paradygmatów, które sprzyjałyby transformacji środowiskowej. Na gruncie dyscyplin akademickich, takich jak historia, geografia, antropologia i humanistyka globalna, trwa więc krytyczne zaangażowanie w praktyki i dyskursy, które mogłyby ułatwić osiągnięcie antycypacyjnej adaptacji do klimatu. Tymczasem jednak afrykańskie uczelnie, szczególnie nigeryjskie, dużo wolniej przyswajają krytyczne podejście właściwe Zachodowi. Krytycy filmów ekologicznych w Nigerii nie zbadali w pełni dyskursu środowiskowego, który nabrał siły w innych dyscyplinach kluczowych dla ekologizacji humanistyki. Dlatego też w afrykańskiej nauce wciąż brakuje krytycznych podstaw do analizy związków środowiska i kina lub też, jak to nazywam, dyskursów na temat „zielonego” kina. Na tym tle przyglądam się kryzysowi ekologicznemu w filmach dokumentalnych Delta Blues, The Nigerian Oil Thieves and The True Price of Crude Oil. Analiza treści ma pozwolić na zbadanie, w jaki sposób filmy te zostały wykorzystane do budowania świadomości ekologicznej w regionie. Analiza opiera się na biocentrycznym modelu ekokrytyki Adriana Ivakhiva, który uznaje jedność człowieka i wszystkich stworzeń oraz otaczającego go środowiska, zalecając przejście od humancentryzmu do biocentryzmu.

Documentary Cinema, Plastic Waste Problem, and Environmental Sustainability: the Case of Pulau Plastik

The politics of the participatory in Indonesian environmental documentary: The oeuvre of Dandhy Laksono

Video art as environmental communication media for the problem of plastic waste in Solo

Documentary Film Creation “Impact of Kanta River Water Pollution on Conditions Social Economic Citizens Around The Estuary of Drainage”

Evaluation of Legal Policy Implementation in Addressing Environmental Crisis: A Case Study on Plastic Waste Management

Ocean plastic crisis—Mental models of plastic pollution from remote Indonesian coastal communities

One Film, Many Perspectives: Understanding The Issue Of Climate Change In The Documentary Film Before The Flood

THE NARRATIVE OF THE ENVIRONMENTAL CRISIS: STUDY ON TEXT IN PUBLIC SPACE AT MALANG SCHOOL, INDONESIA

Environmental Awareness Based on Community Knowledge, Attitude, and Behavior of The Environmental Impact of Plastic Packaging Use in Urban Areas

Multimodal Metaphor Patterns in Documentaries About Plastic Pollution

Characteristics of plastic waste and perceptions of coastal communities in the MLC Baluno mangrove ecotourism area, West Sulawesi, Indonesia

Did the Blue Planet set the Agenda for Plastic Pollution? An Explorative Study on the Influence of a Documentary on the Public, Media and Political Agendas

APOCALYPSE LAKARDOWO: ECOCRITICAL ANALYSIS IN THE FILM LAKARDOWO MENCARI KEADILAN

Representation of Climate Change in the Documentary Film Ano Bulan Balong (Semiotic Analysis of Roland Barthes)

Creation of the Short Documentary 'Sampah Siapa? Siapa Sampah?" for Waste Management Awareness and Sustainable Development in Surabaya

THE STORY OF YOUNG PHOTOGRAPHER IN “MESATYA – TELUSUR PUPUTAN BADUNG” DOCUMENTARY FILM

How Indonesia's Cities Are Grappling with Plastic Waste: An Integrated Approach towards Sustainable Plastic Waste Management

Engaging Cinema in Environmental Crisis: A Paradigm of Documentary Films of the Niger Delta

Cinema’s natural aesthetics: environments and perspectives in contemporary film theoryIntroduction

Waste Materials as a Sustainable Medium in Contemporary Art: An analysis of Malaysian artists' creative practices

Beyond surface: Unveiling ecological and economic ramifications of microplastic pollution in the oceans